------------------------------------------------------
الإمام علیّ علیه السلام :
إنَّ المَسجِدَ لَیَشکُو الخَرابَ إلى رَبِّهِ ،
وإنَّهُ لَیَتَبَشبَشُ بِالرَّجُلِ مِن عُمّارِهِ إذا غابَ عَنهُ ثُمَّ قَدِمَ ،
کَما یَتَبَشبَشُ أحَدُکُم بِغائِبِهِ إذا قَدِمَ عَلَیهِ .
امام على علیه السلام :
مسجد ، از ویرانى خود نزد پروردگارش زبان به شکایت مىگشاید
و از دیدن آباد کنندهاش که مدّتى از او دور بوده و اکنون باز گشته ، شاد مىشود ،
همان گونه که هر یک از شما از رسیدن کسى که از او دور بوده ، شادمان مىگردد.
البشّ : فرح الصدیق بالصدیق واللطف فیالمسألة والإقبال علیه (النهایة: ج1 ص130 «بشش»).
دعائم الإسلام: ج 1 ص 148 ،
بحار الأنوار: ج 83 ص 380 ح 48 .